سران و سلاطین

آمریکای قرن نوزده، رویای دل انگیز بسیاری از مردم رنج دیده و محنت کشیده جهان بود. مردمانی که در سرزمین های خود از حکام ستمگر و ستم قومی و فقر و بدبختی به جان می آمدند، برای به دست آوردن لقمه نانی و برای دست یافتن به زندگی مرفهی، راهی آمریکا می شدند. این مردمان انبوده مهاجر فکر می کردند آمریکا سرزمینی است که آنان را از گرسنگی نجات می دهد، رنجهایشان را تسلی می بخشد و خوشبختی و معنویت را برایشان به ارمغان می آورد. ولی این مردمان از خویش بیگانه که ستمهای ستمگران و فقر و بدبختی و ستم قومی روح و جانشان را چون موریانه خورده بود، در سرزمین رویایی خود یعنی آمریکا، با خیل عظیم تر روابط ضد انسانی و ضد بشری روبرو شدند. این سیل عظیم مهاجران به زودی دریافتند که یا باید همچنان ستم های ستمگران و فقر و گرسنگی را تحمل کنند و یا برای ثروت اندوزی و لذت جویی، بقایای خصلتهای انسانی و معنوی خویش را زیر پا بگذارند. و برای داست یافتن به زندگی مادی و مرفه و کاخ نشینی، خود شیوه ستمگران را پیش گیرند. باری اینچنین بود که این گروه برای ثروت اندوزی، غارت و چپاول و آدمکشی را شیوه زندگی خود ساختند و مظاهر معنویت یعنی کلیسا و کلا مذهب و خدا را به باد نیشخند گرفتند و با زیر پا گذاشتن این مظاهر معنوی و انسانی چنان در قتل و غارت و چپاول تمام مردم ستمدیده جهان پیش تاختند که شهره جهان شدند.
آری جوزف، قهرمان رمان سران و سلاطین که از کودکی با فقر و گرسنگی و ستم قومی دست و پنجه نرم کرده است، مذهب و کلیسا و خدا را به گونه ای به شماتت می گیرد و ناآگاهانه چنین می اندیشد که از جمله علتهایی که کودکی خود و خانواده اش را این چنین نکبت بار و پر درد و محنت کرده، کلیسا بوده است. او جای آنکه ریشه سیه روزی خود و خانواده اش را در روابط ناسالم حاکم بر جامعه انسان ها بجوید، مذهب را به شماتت می گیرد و گناه را به گردن خدا و کلیسا می اندازد.